ශුන්‍යවාදය (nihilism) පිලිබඳව පුළුල් ලෙස මුල් වරට ලියන ලද්දේ ලේඛක ඉවාන් තුර්ගේනිව් විසිනි. දොස්තයෙව්ස්කිගේ නවකතා එක්තරා ආකාරයකට ශුන්‍යවාදය පිළිබඳ දාර්ශනික විශ්ලේෂණයක් ලෙස සැලකේ.
ශුන්‍යවාදය යන පදය දාර්ශනික ක්‍ෂේත්‍රය තුළ මුලින්ම භාවිතා කරන ලද්දේ 18 වන ශතවර්ෂයේ ෆෙඩ්‍රික් ජැකොබි විසිනි . (අපන්නක සූත්‍රයේ සිද්ධාර්ථ ගෞතමන් විසින් ශුන්‍යවාදී දෘෂ්ටිය මිච්ඡාදිට්ඨියක් ලෙසට විස්තර කොට තිබේ).
ශුන්‍යවාදය යනු මිනිසුන්ට ජීවිතයේ අරමුණ සහ ඉලක්කය නොමැති විටදී දැනෙන අත්දැකීමයි. මෙයට හේතුව මිනිසුන් ඔවුන්ගේ වටිනාකම් අවබෝධ කර නොගැනීමයි. අර්ථයක් නොමැතිකමේ අත්දැකීම නිසා පුද්ගලයෙකුට ශුන්‍යතාවයක් අත්විඳීමට මඟ පාදයි. ශුන්‍යවාදය මානව වටිනාකම් පදනම් විරහිත බව, ජීවිතය අර්ථ විරහිත බව පවසයි. ශුන්‍යවාදීන්ට අනුව ජීවය ආවේනික වටිනාකමක්, අර්ථයක් හෝ අරමුණක් නොමැතිව පවතී. ශුන්‍යවාදය මිනිසුන්, වස්තූන් සහ ජීවිතය කෙරෙහි සමාජය තබන වටිනාකම සහ අර්ථය ප්රතික්ෂේප කරයි. පුද්ගලයාගේ ආත්මීය අත්දැකීමෙන් ඔබ්බට කිසිවක් දැන ගැනීමට හෝ සන්නිවේදනය කිරීමට නොහැකි බව කියයි. ශුන්‍යවාදයේ මූලික වශයෙන් ඇත්තේ සදාකාලික සත්‍යයන් නොමැති බවත්, සදාකාලික අරමුණක් නොමැති බවත්, මානව පැවැත්මට අවසාන අර්ථයක් හෝ වැදගත්කමක් නොමැති බවත් ය. (ශුන්‍යවාදය අශුභවාදය, නරුමත්වය සහ උදාසීනත්වය වැනි සංකල්පවලින් වෙන්කර හඳුනා ගැනීම අවශ්‍ය වේ).
ෆ්‍රෙඩ්රික් නීට්ෂේ ශූන්‍යවාදය පිලිබඳ සවිස්තරාත්මක රෝග විනිශ්චයක් සැපයීය. ඔහු ශූන්‍යවාදය විවිධ අර්ථයන් සහ අරුත් සහිතව විවිධ ආකාරවලින් භාවිතා කරයි. ශුන්‍යවාදයේ නැගීම තවමත් අසම්පූර්ණ බවත් එය තවමත් ජයගත නොහැකි බවත් නීට්ෂේ පෙන්වා දුන්නේය. නීට්‍ෂේට අනුව ශුන්‍යවාදය යනු ජීවිතය තහවුරු කිරීම මිනිසාට සීමා කරන සංකල්පයයි.
නීට්ෂේ තම ජීවිතයේ සැලකිය යුතු කොටසක් ගත කළේ මිනිසාට අර්ථයක් ආරෝපණය කිරීමට උත්සාහ කිරීම සඳහා ය. නීට්ෂේ ගේ දර්ශනය බොහෝ විට ශුන්‍යවාදය සහ පැවැත්මවාදය යන දෙකටම සම්බන්ධ වේ. ඔහු සාම්ප්‍රදායික සදාචාරය, ආගම සහ පාරභෞතික විද්‍යාව ප්රතික්ෂේප කළ අතර ජීවිතයේ අරුත සහ අරමුණ ප්‍රශ්න කළේය. ඔහු පුද්ගල වගකීම, නිදහස සහ ස්වයං අභිබවා යාම ද අවධාරණය කළේය.
නීට්‍ෂේට අනුව ලෝකයේ වෛෂයික (objective) පිළිවෙලක් හෝ ව්‍යුහයක් නොමැත. නීට්ෂේ තම Will to Power කෘතියේ පෙන්වා දෙන පරිදි සෑම විශ්වාසයක්ම, සෑම දෙයක්ම සත්‍යයක් ලෙස සලකන සෑම දෙයක්ම, සත්‍ය ලෝකයක් නොමැති නිසා අනිවාර්යයෙන්ම අසත්‍ය වේ. ශුන්‍යවාදය විසින් සියලු විශ්වාසයන් සහ පරිශුද්ධ අදහස් මිථ්‍යාවක රෝග ලක්‍ෂණ ලෙස හෙළිදරව් කරනු ඇත කියා ඔහු කීවේය. ලෝකෝත්තර වටිනාකමේ සාම්ප්‍රදායික මූලාශ්‍රය වන දෙවියන් නූතන සංස්කෘතිය තුළ තවදුරටත් වැදගත් නොවන බවත් දෙවියන් මිය ගිය බවත් ඔහු තර්ක කළේය. නවීන විද්‍යාවේ නැඟීම නිසා ක්‍රිස්තියානි විශ්වාසයන් යටපත් වූ බැවින්, සත්‍යය, වටිනාකම සහ අර්ථය සඳහා මූලාශ්‍රය ලෙස ක්‍රිස්තියානි ආගමට තවදුරටත් සේවය කිරීමට නොහැකි වූ බව ඔහු පෙන්වා දෙයි.
නීට්‍ෂේන් සන්දර්භය තුළ ක්‍රිස්තියානි ධර්මය ශුන්‍යවාදයේ මූලාශ්‍රවලින් එකකි, මන්ද එය ප්‍රජනනය, ලිංගිකත්වය, මහිමයට ඇති ආශාව සහ බලය සඳහා ඇති ආශාව වැනි ජීවිතයේ සියලුම අත්‍යවශ්‍ය අංග අධෛර්යමත් කරයි. ක්‍රිස්තියානි ධර්මයේ ආචාර ධර්මය කරුණාව, දයාව සහ අනුකම්පාව මිනිසුන් තුළ දුර්වලතා ඇති කරන අතර ඔවුන් නොසිතන හා නිර්මාණශීලී නොවන ආකාරයෙන් ජීවත් වීමට හේතු වේ. එය යම් ආකාරයක මූලික මිනිස් ආත්මය වාමන කරන අතර පැවැත්මවාදීන් "අව්‍යාජ මානව පැවැත්ම" ලෙස හඳුන්වන දේ විනාශ කරයි. ක්‍රිස්තියානි ධර්මය බටහිර ශිෂ්ටාචාරයේ පැවැත්මට සහ සංස්කෘතියට එහි විභවයන් කරා ළඟා වීමට අවශ්‍ය ප්‍රතිවිරෝධකයක් ලෙස නීට්ෂේ දුටුවේය.
නීට්ෂේ ලියූ පරිදි: "අශුභවාදය යනු ශුන්‍යවාදයේ මූලික ආකාරයකි." නීට්ෂේ සඳහා අශුභවාදය යනු ජීවිතයේ සියලු අර්ථ විරහිතභාවය පිළිබඳ සවිඥානක හැඟීමකි. නීට්ෂේ මූලික වශයෙන් සැලකිලිමත් වූයේ පැවැත්මේ ශුන්‍යවාදයටය. එය සමස්තයක් ලෙස ජීවිතයට ආවේණික අර්ථයක් හෝ වටිනාකමක් නොමැති බව ප්‍රකාශ කරන බැවින් එය සියලු ආකාරයේ ශුන්‍යවාදයන් ආවරණය කරයි. නීට්ෂේ ශුන්‍යවාදය මෙසේ නිර්වචනය කරයි; “ Nihilisam is the radical repudiation of value, meaning, and desirability ("ශුන්‍යවාදය වනාහී වටිනාකම, අර්ථය සහ යෝග්‍යතාවය පිළිබඳ රැඩිකල් ප්රතික්ෂේප කිරීම වෙයි. ") ශුන්‍යවාදය නොවැළැක්විය හැකි දෙයක් ලෙස ඔහු දුටුවේය. නීට්ෂේ ශුන්‍යවාදය රෝගයක් ලෙස සැලකූ අතර එය ‘ව්‍යාධික’ ලෙස හඳුන්වයි. ඔහු තර්ක කළේ අප එයින් මිදීමට උත්සාහ කළ යුතු බවයි.
ශුන්‍යවාදය ආරම්භ වන්නේ ලෝකය අර්ථයක් හෝ අරමුණක් නොමැති බව යන සංකල්පයෙනි. මේ අනුව අනුව පැවැත්මේ සියලු ක්‍රියාවන්, දුක් වේදනා සහ හැඟීම් - අවසානයේ තේරුමක් නැති සහ හිස් බවින් පිරී පවතියි. අප මිත්‍යාවන් අත්හරින විට ජීවිතය කිසිවක් නැති බව හෙළිවේ. අර්ථ විරහිත බව ( loss of meaning) නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදය ලෙස නීට්ෂේ නම් කරයි. නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදය ෂොපන්හෝවර්ගේ අශුභවාදී දර්ශනය තුළ පවතින බව නීට්ෂේ පෙන්වා දෙයි. බටහිර දාර්ශනික සම්ප්‍රදාය හා ක්‍රිස්තියානි ධර්මය අභ්‍යන්තරව ශුන්‍යවාදී යැයි ද ඔහු චෝදනා කරයි. බුදු දහමේ පෙන්වන පරිදි දුක් වේදනා අවම කිරීම සඳහා තන්හා ආශයන් ගෙන් ඉවත් වීම "ශූන්‍යතාවයට ඇති කැමැත්ත" ලෙස නීට්ෂේ පවසයි. ලෝකයේ ඇති සියලුම වටිනාකම් ඉවත් කිරීම ශුන්‍යවාදියාගේ ලක්‍ෂණයකි. නීට්‍ෂේට අනුව, සංස්කෘතියකට සමෘද්ධිමත් වීමට සැබෑ පදනමක් තිබිය හැක්කේ ශුන්‍යවාදය ජයගත් විට පමණි.
නීට්ෂේ පෙන්වා දෙන පරිදි ප්ලේටෝගේ දර්ශනයෙන් මතුවන දුක් වේදනා ශුන්‍යවාදයට මග පාදයි. එසේම ක්‍රිස්තියානි ධර්මය මුළුමනින්ම ශුන්‍යවාදී දෘෂ්ටියක් බව නීට්ෂේ ප්‍රකාශ කලේය. බටහිර රටවල තුල ඒකදේවවාදී දෙවියෙකු පිළිබඳ විශ්වාසය පිරිහෙමින් තිබූ අතර නීට්ෂේ දෙවියන්ගේ මරණය ප්‍රකාශ කලේය. දෙවියන් ගේ මරණය විනාශකාරී මෙන්ම විමුක්තිදායක විය හැකි බව නීට්ෂේ ලියයි. ඔහු The Gay Science හි මෙසේ ලිවීය; "දෙවියන් මිය ගොසිනි. ඔහුගේ සෙවණැල්ල පෙන්වන ගුහා වසර දහස් ගණනක් තවමත් තිබිය හැකිය" නීට්‍ෂේට අනුව ෆැසිස්ට්වාදය, සමාජවාදය, කොමියුනිස්ට්වාදය හෝ ඒකාධිපතිවාදය වැනි දේශපාලන මතවාදයන් දෙවියන්ගේ සෙවනැලි වේ. නීට්ෂේ සමාජවාදය "ගුප්ත ක්‍රිස්තියානි ධර්මය"- “latent Christianity”,ලෙස හඳුන්වයි. අර්ථ විරහිතභාවයේ ශුන්‍යතාවය එනම් දෙවියන් නැත හා දෙවියන් නැති නිසා මිනිස් ජීවිතයට අවසාන අර්ථයක් නැත යන හැඟීම පිලිබඳවද නීට්ෂේ කතා කල අතර එය ඔහු "das nichts" ලෙස හැඳින්වීය.
අශුභවාදී දර්ශනයේ නැගීම යුරෝපය තුළ උදාසීනත්වයට සහ පරිහානියට හේතු වනු ඇති බව නීට්ෂේ උපකල්පනය කලේය. නූතන මිනිසාට අවශ්‍ය වන්නේ ශුන්‍යවාදය ජය ගැනීම සඳහා ලෝක දැක්මක් අවශ්‍ය බව නීට්ෂේ අවධාරණය කරයි. මිනිසාට වර්තමාන මොහොතේ අර්ථය වර්ධනය කර ගැනීමට උපකාර වන ලෝක දැක්මක් අවශ්‍ය වේ. ශුන්‍යවාදය ජය ගැනීම සඳහා නීට්ෂේ උපායමාර්ගය සාකච්චා කරයි. පශ්චාත් ක්‍රිස්තියානි යුගයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස මානව වර්ගයා නව පුද්ගලවාදී සදාචාර පද්ධතියක් නිර්මාණය කළ යුතු බව නීට්ෂේ විශ්වාස කළේය.
බුදුදහම "නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදයේ" ආකාරයක් ලෙසට නීට්ෂේ දකියි. බුද්ධාගම මූලික වශයෙන් ජීවිතය ප්රතික්ෂේප කරන, ශුන්‍ය භාවය අරමුණු කරගත් දහමක් බව නීට්ෂේ තම On the Genealogy of Morals කෘතියේ සඳහන් කරයි. බෞද්ධයා පැවැත්ම හෙළා දකින අතර එයින් ඉවත් වීමට උත්සාහ කරයි, ඔවුන් ලෞකික පැවැත්මේ අරමුණක් නැති පාවෙන චක්‍රයෙන් නිදහස් වීමට උත්සාහ කරන අතර, යමෙකු ලෝකයට විශ්වාසවන්තව සිටිය යුතු බව නීට්ෂේ විශ්වාස කරයි. ඔහු පෙන්වා දෙන පරිදි බුදුදහම තුළ වාස්තවික අර්ථයක් නොමැත. එයින් කියැවෙන්නේ සංසාර චක්‍රයක් පවතින බවත් යථාර්ථයේ ස්වභාවය ස්වභාවයෙන්ම හිස් බව දකිමින් එයින් ගැලවිය හැකි බවත් පමණි.
බුදුදහම සහ ක්‍රිස්තියානි ආගම අනුගමනය කරන පුද්ගලයෝ සියල්ලෝම තපස් (ascetic) පරමාදර්ශයේ බලපෑමට යටත් වන බව නීට්ෂේ විසින් ඔහුගේ Genealogy of Morals කෘතියේ විස්තර කලේය. තාපසයා තම භූමික සැප අත්හළේ ස්වයං ප්රතික්ෂේප කරන සහ වැළකී සිටින ජීවිතයක් වෙනුවෙනි. තපස් පරමාදර්ශවල තේරුම වනාහී ජීවිතය සමඟ වෙහෙස සහ පිළිකුල සමඟ කටයුතු කිරීමට වන අතර, කෙනෙකුගේ දුක් වේදනාවලට අර්ථයක් ලබා දෙයි, ශුන්‍යවාදය වළක්වයි. නීට්ෂේ තාපස පරමාදර්ශය අවතක්සේරු නොකරයි, මන්ද ඕනෑම අර්ථයක් කිසිදු අර්ථයක් නැතිවාට වඩා හොඳය. කෙසේ වෙතත්, එය "ශූන්‍යතාවයට ඇති කැමැත්ත", ජීවිතයට විරුද්ධ කැමැත්තක් වන බැවින් එය තවමත් ශුන්‍යවාදයේ ආකාරයක් බව ඔහු නිරීක්ෂණය කරයි.
නීට්ෂේ ශුන්‍යවාදය කරදරකාරී ගැටලුවක් ලෙස සලකයි. නීට්ෂේ ප්‍රකාශ කරන්නේ බටහිර චින්තනයට ශූන්‍යවාදය ආවේනික බවත්, ඒ සමගම ශූන්‍යවාදය අතීතයේ, වර්තමානය සහ අනාගතයේ කොන්දේසියක් බවත් ය. නීට්‍ෂේට අනුව ශුන්‍යවාදය යනු බටහිර සංස්කෘතියේ පරිහානිය පිළිබඳ රෝග විනිශ්චයකි. නීට්ෂේ ශුන්‍යවාදය නිර්වචනය කරන්නේ ජීවිතය තේරුමක් නොමැති සහ අර්ථ විරහිත යැයි විශ්වාස කරමින් සියලු ආගමික සහ සදාචාරාත්මක මූලධර්ම ප්රතික්ෂේප කිරීම ලෙසට ය. සාම්ප්‍රදායික සාරධර්ම සහ විශ්වාසයන් ප්රතික්ෂේප කිරීම හා ජීවිතයේ අරුත සහ අරමුණ ප්රතික්ෂේප කිරීම නව වටිනාකම් සහ විශ්වාසයන් නිර්මාණය කිරීමට හේතු විය හැකි බව නීට්ෂේ විශ්වාස කළේය.
සදාකාලික පුනරාවර්තනය eternal recurrence එය ශුන්‍යවාදයේ වඩාත්ම ආන්තික ස්වරූපය බව නීට්ෂේ පෙන්වා දෙයි.ඔහුගේ මතය අනුව, ශුන්‍යවාදය යනු පැවැත්මේ වටිනාකම ප්රතික්ෂේප කිරීමක් බව හඳුනාගත හැකිය. ඔහු ශුන්‍යවාදයේ ගැටලුව විසඳීමට උත්සාහ කළ අතර සියලු සාරධර්ම නැවත ඇගයීම වැනි ආන්තික ක්‍රම යෝජනා කළේය.
හෛඩගර් කියා සිටින්නේ ශුන්‍යවාදයේ ගැටලුව සමඟ නීට්ෂේ අපට බටහිර පාරභෞතික විද්‍යාවේ සාරය සහ එහි සාරධර්ම පද්ධතිය පෙන්වමින් සිටින බවයි. නීට්‍ෂේට අනුව, බටහිර පාරභෞතික විද්‍යාව ලෙස හැඳින්වෙන සංකල්පීය රාමුව ප්‍රථම වරට ප්‍රකාශ කරන ලද්දේ ප්ලේටෝ විසිනි. බටහිර පාරභෞතික විද්‍යාවේ පරිණත භාවය සිදු වන්නේ නූතනත්වයේ විද්‍යාත්මක හා දේශපාලන විප්ලවයන් තුළය. එම නිසා එහි නොගැලපීම් සහ වැරදි බොහොමයකි. නීට්‍ෂේට අනුව, “ඉහළම සාරධර්ම තමන්වම අවප්‍රමාණය කරයි. සත්‍යය සෙවීමේදී අවංකභාවය, සම්භාව්‍යභාවය සහ ධෛර්‍යය යන වටිනාකම් තවදුරටත් නිරපේක්‍ෂ වටිනාකමක් දරයි. ස්හජ අර්ථයක් නොමැති පැවැත්මක තර්කනය සංවිධානාත්මක දෘෂ්ටි කෝණයකින්, වටිනාකම් නිර්මාණය කරන ප්‍රතිචාරයක් ඉල්ලා සිටින බවයි.
නීට්ෂේ ශුන්‍යවාදයේ වර්ග දෙකක් පිලිබඳව පවසයි. එනම් ක්‍රියාකාරී ශුන්‍යවාදය සහ නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදය වෙයි. නීට්ෂේ නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදය (Passive nihilism) තපස් පරමාදර්ශය සහ ඒ මත ගොඩනගා ඇති ක්‍රිස්තියානි සහ බෞද්ධ චින්තන පද්ධති සමඟ සම්බන්ධ කරයි. නීට්ෂේ නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදය ලෙස හඳුන්වන්නේ අර්ථය සෙවීමේ අවසාන ලක්‍ෂ්‍යය ලෙස ශුන්‍යවාදය පිළිගන්නා දර්ශනයකි. නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදීන්ට ඔවුන්ගේම වටිනාකම් සහ අර්ථයන්හි නිර්මාතෘවරුන් වීමට ශක්තියක් නැත. නීට්ෂේ සඳහා, නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදියෙකු දුර්වල කැමැත්තකින්, අර්ථය නිර්මාණය කිරීමට ඇති නොහැකියාව සහ ලෝකයෙන් ඉවත් වීමේ ප්‍රවණතාවය මගින් සංලක්‍ෂිත වේ. අර්ථයක් නොමැතිකමට සහ දුර්වල කැමැත්තකට ප්‍රතිචාර වශයෙන්, නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදීන් බොහෝ විට මහජන ව්‍යාපාරවලට සම්බන්ධ වෙති. එසේ සම්බන්ධ වන්නේ දේශපාලන පක්ෂයකට හෝ නායකයෙකුට ඔවුන්ගේ ජීවිතයට අරුතක් ලබා දීමේ මාර්ගයක් ලෙසටය. මෙය අනුගාමිකයින්ට තවමත් ලෝකයේ යම් අධිකාරියක් ඇති බවට හැඟීමක් ලබා දෙයි.
ක්‍රියාකාරී ශුන්‍යවාදය (Active nihilism) දෙවියන්ගේ මරණය වැනි සියලු වටිනාකම් සහ අර්ථය විනාශ කිරීමට මුහුණ දීමෙන් පසු නව අර්ථයක් ගොඩනැගීමට සම්බන්ධ වේ. නීට්ෂේ මෙය ශක්තියේ සලකුණක් ලෙස සලකයි, නිෂ්ක්‍රීය ශුන්‍යවාදියා මෙන් යටපත් වී ඉල්ලා අස්වීම වෙනුවට, ක්‍රියාකාරී ශුන්‍යවාදියා පැරණි සාරධර්ම ප්‍රතිස්ථාපනය කර ශුන්‍යවාදයේ තත්ත්වය ජය ගැනීමට උත්සාහ කරයි, ඔහු ස්වාධීන නිර්මාණකරුවෙකු ලෙස තමාගේම වටිනාකම් ඉදිරිපත් කරන ශක්තිමත් පුද්ගලයෙකි. ක්‍රියාකාරී ශුන්‍යවාදීන් වටිනාකම සහ අර්ථය විනාශ කිරීමෙන් නොනැවතී බලාපොරොත්තු සුන්වීම හෝ ඔවුන්ගේ බිය සමනය කර ගැනීම සඳහා මහජන ව්‍යාපාරයකට සම්බන්ධ වීම වෙනුවට ඒවා ගොඩනඟයි. නීට්ෂේ සක්‍රීය ශුන්‍යවාදීන් ලෙස සැලකුවේ කලින් තම ජීවිතයට අරුතක් දුන් විශ්වාසයන් අහිමි වීමෙන් පසුව පවා නිර්භීතව ඉදිරියට යන පුද්ගලයන් ලෙසය. මෙම ශක්තිමත් කැමැත්ත ඇති පුද්ගලයන් නිදහසේ තමන්ගේම වටිනාකම් සහ අර්ථයන් නිර්මාණය කිරීමෙන් ශුන්‍යවාදය ජය ගනී.ක්‍රියාකාරී ශුන්‍යවාදය යනු අවසානයක් නොව සාරධර්ම සහ අර්ථ සෙවීමේ ආරම්භයයි. වෙනත් ආකාරයකින් කිවහොත්, ක්‍රියාකාරී ශුන්‍යවාදීන් තමන් සිටින තත්වයට එරෙහිව කැරලි ගනිති.ඔවුන්ගේ කැරැල්ලේදී, ඔවුන් තමන්ගේම අර්ථයේ මූලාශ්‍රය වීමට ඉඩ සලසන නිර්මාණාත්මක බලය තුළ ශක්තිය සොයා ගනී. නීට්‍ෂේට මෙය වීර මාවතයි. නීට්ෂේ අපට පවසන්නේ මේ ජීවිතය කෙරෙහි අපගේ අවධානය යොමු කර එතැන් සිට ගොඩ නැගීමට පටන් ගන්නා ලෙසයි.
කෙසේ වෙතත්, නීට්ෂේ මෙම පුද්ගලයා ක්‍රියාකාරී ශුන්‍යවාදියෙකු ලෙස හැඳින්වූයේ නැත, නීට්ෂේ මෙම පුද්ගලයා හඳුන්වන්නේ Übermensch ( සුපිරි මිනිසා) ලෙසටය. සුපිරි මිනිසා අගාධය දෙස බැලීමට බිය නොවන, ශුන්‍යවාදය හරහා ගොස් එය ජයගෙන ජීවිතය තහවුරු කරන අයෙකි. (ඉතාලි දාර්ශනික Gianni Vatimo පශ්චාත් නූතනවාදය සහ ශුන්‍යවාදය අතර සම්බන්ධයක් ගොඩනැගී ඇති බව පවසයි. ඔහු පශ්චාත් නූතන තත්ත්වය සඳහා නීට්ෂේගේ ශුන්‍යවාදයේ න්‍යායේ අදාළත්වය විග්‍රහ කරයි).
නීට්ෂේ හට ශුන්‍යවාදය බිය විය යුතු දෙයක් නොව වැළඳගත යුතු අභියෝගයක් විය. මිනිසුන්ට සැබවින්ම නිදහස් හා නිර්මාණශීලී ජීවීන් බවට පත්විය හැක්කේ ශුන්‍යවාදය වැළඳ ගැනීමෙන් පමණක් බව ඔහු විශ්වාස කළේය. ශුන්‍යවාදියෙකු යනු දෙවියන් සහ දෙවියන්ගේ පැවැත්ම ප්රතික්ෂේප කරන අයෙකි. මෙම විශ්වාසය පැන නගින්නේ පැවැත්ම තුල අර්ථයක් හෝ අරමුණක් නොමැති බව අවබෝධ කර ගැනීමෙනි. ඔහුට ශුන්‍යවාදය යනු හුදෙක් නිෂේධාත්මක ආකල්පයක් හෝ ඉදිරි දැක්මක් නොව දැනුමේ සහ පැවැත්මේ පදනම් ප්‍රශ්න කරන දාර්ශනික ආස්ථානයකි. ඔහු ශුන්‍යවාදය දකින්නේ චින්තනයේ පරිණාමයේ අත්‍යවශ්‍ය පියවරක් ලෙසය. ශුන්‍යවාදය යනු මිනිසාගේ සිතීමේ හැකියාවේ දියුණුවක් බවත් ඒ අනුව ඔහු එයට ධනාත්මක අර්ථයක් ලබා දෙන බවත් ඔහු ප්‍රකාශ කරයි.
නීට්ෂේගේ දර්ශනයේ ජීවය තහවුරු කිරීම කේන්ද්‍රීය බව සාමාන්‍යයෙන් පිළිගැනේ. නීට්ෂේ ඔහුගේ පළමු පොත වන The Birth of Tragedy හි පවා ජීවිතය තහවුරු කිරීම ගැන සැලකිලිමත් වේ. Übermensch (සුපිරි මිනිසා) යනු ශුන්‍යවාදයට විසඳුම බව නීට්ෂේ පෙන්වා දෙයි. නීට්ෂේ අපට පවසන්නේ ලෝකයට විශ්වාසවන්තව සිටින ලෙසත්, මේ ජීවිතයේ අපගේ හැකියාවන් උපරිම කිරීමටත්, අන් සියල්ලටම වඩා අපගේ ශරීරයට ප්‍රමුඛත්වය දීමටත් අවධානය යොමු කරන ලෙසත්ය. නීට්ෂේ විශ්වාස කළේ පුද්ගලයා ජීවිතය උපරිමයෙන් ගත කළ යුතු බවත් ජීවිතයේ සියලු දුක් වේදනා සහ වේදනාවන් නිර්භීතව හා ධෛර්ය සම්පන්නව වැළඳ ගත යුතු බවත්ය. අවසාන වශයෙන් බලයට ඇති කැමැත්ත වන්නේ තමාගේම ස්වාමියා වීමයි, ඒ සඳහා තමා කෙරෙහි බලය වැඩි කිරීම අවශ්‍ය වේ. එය තමා කවුරුන් දැයි ස්වයං අවබෝධයේ ජීවිත ගමනයි. සතුට යනු ප්‍රතිරෝධයන් සහ දුක් වේදනා ජය ගැනීම හා සම්බන්ධ හැඟීමයි, එය බලය වැඩි කිරීමට මග පාදයි. මේ අනුව, බලයට ඇති කැමැත්ත සහ සදාකාලික පුනරාවර්තනය ප්‍රීතිමත්ම පුද්ගලයා සහ පැවැත්මේ අර්ථය සහ යුක්තිසහගත කිරීම වන Übermensch (සුපිරි මිනිසා) සඳහා මාර්ගය නිරාවරණය කරයි. සාරධර්ම නිර්මාණය කිරීම සඳහා ස්වකීය ශුන්‍යවාදය අභිබවා ගොස් එය ප්‍රතිනිර්මාණය කරන මනුෂ්‍යත්වය සුපිරි මිනිසා තුල අඩංගු වෙයි.
@ වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග
transyl2014.blogspot.com
