බීතෝවන් කියන්නේ සංගීතය ඇතුලේ ලෝකප්‍රකට මුද්‍රාව තැබූ සංගීතවේදියෙක්.
නුතනත්වය තුළ දිවෙන විශ්වීය සංගීත ආරක් ඔහු නියෝජනය කලා.ඔහුගේ සංගීතයත් එක්ක චිත්‍ර කලාවේ එක්තරා පරිච්ඡේදයක් මුළුමනින්ම බැදිලා තියෙන වග චිත්‍ර කලා ඉතිහාසයය සාක්ෂි දරනවා .බීතෝවන් සහ චිත්‍ර කලා ඉතිහාසයේ එය සුවිශේෂීතාවක් වන අතර එහි දීප්තිය හා තැති ගන්නා බලවේගයේ ප්‍රපංචයකි. වෘත්තීමය වාද්‍ය වෘන්දය විශාල වශයෙන් ම බීතෝවන්ගේ symphonies නිරන්තර කාර්‍ය සාධනය සඳහා වාහකයක් ලෙස නැගී ගියේ ය. කළමනාකරණය ඔහුගේ සිතට නැගුණු දෙයකි. නූතන පියනෝව වඩාත් අනුනාදික සහ නම්‍යශීලී මෙවලමක් ලෙස ඔහු මුද්‍රා තබයි. පටිගත කිරීමේ තාක්ෂණය බීතෝවන්ට අනුව හැඩගැසුණි. මෙම සංගීත ස්වර සංකලනයෙහි පිහිටා වසිලි කන්දින්ස්කි නම් කලාකරුවා චිත්‍ර නිර්මාණය කිරීම මෙහිදී සුවිශේෂ මංසන්ධියක්.
බීතෝවන්ගේ සංගීතය අපට බලසම්පන්න හා අසමසම වූ බව ප්‍රදර්ශනය කරයි . රාත්‍රී අන්ධකාරයේ දීප්‍තියෙන් බැබළෙන ආලෝක කිරණ මෙහිදී ප වටේට වඩා සමීපව චලනය වන යෝධ සෙවනැලි ගැන අප වටහා ගන්නා අතර අප අවට සෑම අවස්ථාවකදීම ප්‍රීතියේ හඬක් ගිලිහී ගොස් අතුරුදහන් වී යයි. බීතෝවන්ගේ සංගීතයේ වේදනාව , භීතිය , භීතියේ යථාර්ථය චලනය කර ඇත.
නෙදර්ලන්තය සහ රුසියාවෙන් චිත්‍ර ශිල්පීන් තිදෙනෙකු එනම් පළමු ලෝක යුද්ධයට පෙරාතුව ම ආන්තික ලෙස අදහස් දැරූ ඔවුන්ගේ සිතුවම් එකිනෙකට හාත්පසින් ම වෙනස් ය. එහෙත් කාර්‍යයන් යටපත් කිරීමේ සංජානන ගුණය පිළිබඳව ඇතැම් විශ්වාසයන් විය. විසිවන ශතවර්ෂයේ දී කන්දින්ස්කිගේ ජයග්‍රහණය සමහර විට වියුක්ත ප්‍රකාශනය සහ අනෙකුත් වර්ධනයක් සඳහා වඩාත් නිර්මාණාත්මක එකක් විය. ඔහු කලා නිර්මාණ කිරීමේදී ඇසුරු කළ සංගීත ඛණ්ඩ සහ චිත්‍ර නිර්මාණවල දුරස්ථ බවක් දැකගත නොහැකි බව කිව හැකිය. වසිලි කන්දිස්කිගේ කලාව, නූතන කලාවෙහි ඉතිහාසය තුළ වඩාත් ම රැඩිකල් වියුක්ත ස්වරවලින් වර්ධනය වී ඇත්තේ ය. වර්ණයෙන් ඉවත් කිරීම , චිත්‍ර ඇඳීමේ හා වර්ණ ගැන්වීමේ ආකෘතියක් නැවත අර්ථ දැක්වීම හා රූපමය අවකාශය විස්තර කිරීමට නව ක්‍රම සොයා යෑමට ඔහු මෙම සංගීතයේ ආභාසය ලබා ඇත.
මෙම පරම විඥානය ආත්මීකත්වය හා කලාව පිළිබඳ සිතීමට විකල්පයක් විය. කලාව සම්බන්ධ , සම්බන්ධතාව අවම වශයෙන් ක්‍රම දෙකකින් සැදී ඇත. එක් පුද්ගලයකු තුළ අස්ථායි ආත්මිකත්වය පුබුදුවාලන වර්ණ දේවානුභාවයෙන් යුත් දෙයක් බවට විශ්වාසයක් ඇත. කලාවෙහි ස්වභාවය ස්වභාවධර්මය විසින් ආරම්භ කළ යුතු බවත් අනාගතයේ දී ලෝකයට යොමු විය යුතු බවත් විශ්වාසය විය.
ස්ටේයර්ගේ වර්ණ සංකේතීය ගුණයන් කෙරෙහි වැඩි අවධානයක් යොමු කරන ලදී. කන්දින්ස්කි, මෙම ජර්මානු භාෂාවෙව් මෙම අනුනාදය වඩාත් හොඳින් දැන සිටියේ ඔහු ජර්මනියේ ගත කළ කාලය නිසා ය. අතීශය සිත්තැවුලකට ප්‍රවේශ වූ බොහෝ කලාකරුවන් මෙම අදහස් සම්බන්ධයෙන් උනන්දුවක් දැක් වූ නමුත් සමහර අවස්ථාවන්හී දී හුදෙක් සෞන්දර්යයයාත්මක ප්‍රපංචයක් ලෙස හා ආත්මික හෝ දාර්ශනික හැදෑරීමක් නොවීය.
දාර්ශනික න්‍යායන් පිළිබව ඔහුගේ උනන්දුව නිසා බොහෝ බලපෑම් වූ බව පැහැදිලි ය. එහෙත් මෙම විද්වතුන් විසිවන ශතවර්ෂයේ මුල දී කලාකරුවන් විශාල සංඛ්‍යාවක් ආකර්ශනය කර ගත්තේ ය. එල්. ලිසිට්ස්කි හා ගේබෝ විසින් රචනා කරන ලද කෘතීන් හතරවැනි මානයක අවබෝධය හෝ අද්දැකීම මැනවින් විදහා දක්වන කලා නිර්මාණ කිරීමට උත්සහ දරා ඇත. මෙම ආත්මීය ලෙස කලාව දෙසට යොමුකරන ලද මානය ගැන සඳහන් කිරීමේ දී තවදුරටත් කලාව යතාර්ථය ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමක් ලෙස ගත හැකි ද යන මතයෙහි එල්බගෙන සිටියයුතුද යන්න නැවත සිතිය යුතුය.
