"මට අවශ්ය වුණේ මට අනිත් අය කැමති වීම පමණයි. මම එය කළේ වඩාත් ජනප්රිය වෙන්නයි.
මාර්තු 08 වැනිදාට යෙදී ඇති ලෝක කාන්තා දිනය නිමිත්තෙන් ඇමෙරිකා එක්සත් ජනපදය මගින් වාර්ෂිකව පවත්වන
මම කොළඹ විශාඛා විද්යාලයේ ඉගෙන ගත්තේ. හොඳ බෞද්ධ පසුබිමක් තිබ්බ පවුලක්.
රෝග, ශාරීරික පීඩාවන් කොතෙක් තිබුණද සිය ජීවන ගමනට ඒ කිසිවක් බාධාවක් නොකර ගත් රෝසි උඩුමුල්ල පානදුර ප්රදේශයේ දිවි ගෙවන විසිපස් හැවිදිරි තරුණියකි.
ඇන්ජලීනා ජොලී තාරකාව මිනිසුන්ගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ අප අතහැර දමා ඇති නොසැලකිල්ලට ලක්කර ඇති ජෛවගෝලයේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් මහා මෙහෙවරක යෙදෙන ඒ කෘමියා ආරක්ෂා කරන ලෙසය.
කැලිෆෝනියාවේ සිට අර්කන්සාස් බලා යන දුම්රියේ බඩු ප්රවාහන මැදිරියකට “පැටවූ” කුඩා දරුවන් දෙදෙනෙකි.
අපේ කලා ලෝකයේ අහිංසක සිනහවකින් නිරන්තරයෙන්ම මුහුණ සරසාගෙන ඉන්න සුන්දර දක්ෂ ප්රවීණ රංගන ශිල්පිනියක්
ලොවට ජීවය දෙන ඇය බිළිඳියක් ලෙස ඉපිද දියණියක් ලෙස හැදී වැඩී පතිනියක් මවක් ගෘහණියක් ලෙස සිය වගකීම් යුතුකම් ඉටුකර
සිය දියණිය වෛද්ය විද්යාලයට සුදුසුකම් ලැබුවහොත් ඇයට ද සෙසු සිසුන් හා සමාන අවස්ථා ලබා දෙන ලෙස
නිතරම කේන්ති ගනිමින් අරගල කරන පොඩිත්තෙකු ඔබටත් සිටිනවා වෙන්නට පුළුවන්.නැත්තම් එවන් දරුවන් ඔබ දැක තිබෙන්නට පුළුවන්.
“බේබි” කවදාවත් ආදරය දැක නැත. පුංචිම කාලේ ඇය දුටුවේ හැමදාමත් බීමත්ව ගෙදර පැමිණ අම්මාට වධ දෙන තාත්තාවය. ඒ වධ හිංසා ඉවසන්නට බැරි තැන අම්මා ගෙදර අත්හැර ගියාය.
ආර්ථිකමය අවස්ථා අතින් ලොව පුරා පවතින ස්ත්රී පුරුෂ පරතරය නැති කිරීමට තවත් වසර 202ක් ගත වනු ඇත
මේක හැමෝම කියවන්න ඕන පෝස්ට් එකක්.. මම අද ඔබට කියන්නේ ඩෙන්මාර්කයේ මිනිස්සු ළමයි හදන විදිය ගැන...
කවින්ද්යා ජයසේකරගේ මුහුණු පොතට එකතුකරන් තිබුණුමේ පින්තූර ටික දැක්කම
අවුරුදු හතක පොඩි එකියක්... එක තැනක එක විදිහකට ඉන්න බෑ විනාඩි පහක්.
සවස් යාමයේ ඇය තම නිවසේ ආලින්දයේ අසුන් ගෙන අවට පරිසරයෙන් නැඟන කුරුළු කූජනයට සවන් යොමා සිටිනවා. පෙර මෙන් කඩිසරව වැඩකටයුතුවල නිරත විය නොහැකි වුවත් ඇය තවමත් තම රංගන දිවියට නැවතීම තබා නැහැ.
මේ කියන්න හදන්නේ හැමෝම එක වගේ ආසාවෙන් කියවයි කියලා හිතන කතාවක් නම් නෙවේ.
ජර්මනියේ ප්රමුඛ පෙළේ බැලේ සමාගමක් වන Berlin State Ballet හි සිදුවූ වර්ගවාදී හිරිහැර ගැන
